Merhabalar,

Bugün pozitif tanisi alali tam 1 yil oldu. Gecen sene bugün hayatim kararmis, dünya birden basima yikilmisti. Ölüm korkusu her yerimi sarmisti, aglamanin care olmayacagini biliyordum ama sürekli agliyordum. Cünkü bilincsizdim, teknolojinin ve tibbin ne kadar gelismis oldugunu bilmiyordum.

Bugün tespit edilemez düzeydeyim ve sonuclarim negatif kisilerle ayni/hatta bazilarindan daha iyi. Hayatimda degisen ne oldu? Sadece her gün 1 hap almak ve ve buna bagli kalmak. Bunun disinda beni etkileyen hicbir sey olmadi. Laboratuar sonuclarini görmesem, hergün 1 seker yiyormusum gibi gelecek. Belki uzun vadede etkisi olur diye de yormuyorum kendimi. Cünkü böyle düsünürsek belki yarin ölecegimden tutun belki yarin kür cikacak'a kadar kocaman bir belki skalasi var.

Uzun lafin kisasi, burdaki arkadaslara ilk kötü zamanlarimi atlatmamda yardimci olduklari icin tesekkür ediyorum. Dogumgünü gibi bu günümü kutluyorum. Pozitif oldugunu ögrenen arkadaslara da asla üzülmemeleri gerektigini, hayatin eskisi gibi devam edebilecegini söylemek istiyorum. Hastaligimiza yakisir sekilde hayatin her alaninda pozitif olmayi öneriyorum.
Sevgiler.

Uzun zamandır sayfa erişimi sağlayamıyordum neyse ki hallolmuş☺️☺️ Yeni bi başlık açmak yerine buradaki başlığın durumum iÇin uygun olabileceğini düşündüm.
     25.09.2016 tarihinde pozitif tanısı aldım. Tam tamına 3 yılı geride bıraktım. İlk tanıyı aldığım zamanki ruh halim ile şimdiki arasında dağlar kadar fark var. İlk aydan itibaren negatife düştüm. İlaçlarımı hep saatinde aldım. Bu süreçte sadece 2 kere ilaç almam aksadı. CD4 350-650 arasında değişti hep.
Pozitif olmam bana hayatın değerini anlamamda epey fayda sağladı. Ufak tefek şeylere kızıp kendime dünyayı zindan ederdim şimdi daha bi vurdumduymaz modddayım.  sevdiklerimle daha fazla zaman geçirmeye özen gösteriyorum, zamanımı verimli kullanıyorum, belki de en önemlisi; hedeflerimden asla vazgeçmedim.
Yeni tanı alan arkadaşlara moral olur diye paylaşmak istedim.
Yeni tanı alan arkadaşlara da naçizane bir iki Önerim olacak;
-tanıyı alır almaz o şok ile kimseyle paylaşmayın, sonradan pişmanlık oluyor.
-ilişki yaşadığınız insana illa durumunuzu anlatmak zorunda değilsiniz. Korunduktan sonra zaten bir sorun sözkonusu değil.
-ilaçlarınızı aksatmayın.
    Zaten bu duruma yavaş yavaş alışıyor insan ve hayatınıza kaldığınız yerden devam edebiliyorsunuz.
    Bol şifalı günler diliyorum. Sevgilerimle

Benim de doğrulama beklemem üzerinden tam 1 yıl geçti. Hastanede ameliyattan dolayı yatıyordum. Önümü bile göremiyordum kafamdaki dikişler daha çok düşündürüyordu. Yürüyemiyor doğru düzgün konuşamıyordum, felç kalma ihtimalim üzerine nutuklar çekiliyordu. Çıkmayı 4 gözle bekliyordum. Şimdi vakit buldukça koşuyorum, bisiklet sürüyorum, geziyorum, nefret etsem de sürekli ayakta durduğum, stres altındaki işime devam ediyorum. O hastanedeki enfeksiyon doktorunun herkesi odadan çıkarıp bana hiv pozitifsin dediği anı hatırlıyorum. O ne ki demiştim, ayrıntıyı bilmesem de ne olduğunu biliyordum ama imalı şekilde daha ağır bir süreçteyim demeye getirmiştim ve gülmüştüm. Doktorum da benim o halime gülümsemişti, taburcu olur olmaz eğitim araştırmaya gideceksin bak sana hatırlatacağım deyip durmuştu. Taburcu olur olmaz kardeşim beni eğitim araştırma hastanesine götürmüştü daha eve bile gitmemiştim. Oradaki doktor bana sarıldı, gözleri doldu, sen ölümden dönmüşsün canım benim, bak sakat kalmadın, artık yürüyüp konuşuyorsun, bir ilaçla her şey normale dönecek demişti. Ben hala belki yalancı pozitiftir deyip umutlanıyordum ama doğrulama gelmeden diğer tetkiklerle beraber rna ya baktıklarından evet gerçekti. Uzun süren işlemlerden sonra ilacım yazıldı ve o ağır travmaya rağmen şen şakrak idim. Çok araştırdım. Burayı keşfedip her şeyi okudum. Ölümüne korkulacak bir şey değilmiş diye içimi rahatlattım, o yüzden hepinize içten teşekkür ediyorum bilgilerinizi ve deneyimlerinizi paylaştığınız için. Ki ben kan zehirlenmesi de geçirmişim ameliyattan sonra, farkedilmeseydi ölümle burun burunaydım 2. defa   cd4'lerim hep standart seviyede 350 ile 500 arasında oynuyor. O da ne zaman kan versem soğuk algınlığı geçirmeme denk geldiğinden diye düşünüyorum. Ama daha 20. günde rna saptanamaz duruma geldi. Beni şimdi olduğu gibi dertlendiren tek şey ifşa edilme, dışlanma korkusuydu. Hala endişelendiren tek şey o. Bir de evlenip çocuk yapma isteğim vardı. Belki o da olur bir gün. O yüzden ben de eski olmasam da daha yeni arkadaşlara tedaviye uymalarını, zamanla her şeyin eski haline döneceğini söylemek istiyorum. Ve evet öyle olur olmadık insanlara bahsetmeyin. Ayrıca daha kötü durumdaki insanlarla karşılaştım hastanede yattığım uzun dönem boyunca, felç kalanından tut da böbrekleei çalışmadığından sürekli diyalize bağlananlara, her gün insülin iğnesi vurup kendine sevdikleri şeyleri yiyemedikleri için ağlayanlara, kazalarda bacaklarını kollarını kaybedenlere kadar neler neler. Yine halimize şükredelim diyorum hep, başka rahatsızlıkları olan arkadaşlar da vardır burada, onlar da umarım iyileşir kısa sürede. Hep dediğim gibi yaşıyorsak var bir sebebimiz

Bence tam tersi. HIV durumunu tanidiklarimiza anlatmamız tamamen kişisel bir tercih ve hiçbir pozitif hickimseye hastalığını anlatmak zorunda değil.
Pozitifler korundukları sürece partnerlerine bahsetmek zorunda değil. Üstelik tedavi alındıkca bulaş ihtimalinin neredeyse olmadığı bilimsel olarak ortaya konmusken nasıl tansiyonum var,diyabet hastasıyım,astimım var,böbreğim yok diye kimseye açıklama yapmak zorunda değilsek hiv icin de aynı şey geçerli.
Yeni tanı alanlara da defalarca her yerde yazıyoruz negatife düşene kadar,kabullenene kadar kimseye söylemeyin,cinsel ilişkiden uzak durun diye.
Ancak sadece cinsellik ve hoş vakit geçirmekten ibaret olmayan ciddi ilişkilerde, evliliklerde de gizlenmesinin etik olmadığını,sevgililerin,eşlerin bilmeye hakkı olduğunu her zaman söylüyoruz.
HIV ın toplum tarafından gorukduguu yeri bizim hastalığımızı heryerde açıklamamız değiştirmeyecek. Bunu değiştirecek olan kondom bilinci, yönetim,sağlık kuruluşları,cinsel eğitim vs.

@Rebel34 @turuncu ve @Angelowic
Sizlere tamamiyle katılıyorum

Buradaki bicok arkadaş bicok şeyden elini eteğini çekti belki ama özellikle eşcinsel ortamındaki iki yüzlülük ve dedikodu düşünülürse söylemek gerçekten naiflik olurdu bence ya. Bi bakmışsın hiç tanımadığın birinin bile dilindesin...

Buradaki bicok arkadaş bicok şeyden elini eteğini çekti belki ama özellikle eşcinsel ortamındaki iki yüzlülük ve dedikodu düşünülürse söylemek gerçekten naiflik olurdu bence ya. Bi bakmışsın hiç tanımadığın birinin bile dilindesin...

kesinlikle katılıyorum @turuncu bu sözlerin üzerine hâlâ aksini iddia eden birileri olursa pes derim. bence son nokta bu