@oxselus ben de senin gibi yeniyim, tedavimde 4. ayı bitirdim. Belirgin bir taktiğim yok bu konuda, çünkü başka travmalarla ve kayıplarla birleşti tanı durumum. Yani aşmam gereken birkaç mesele var ve hepsi çok uçlarda konular. Ya da bir insanın başına hepsi peş peşe gelebilir mi dersen, evet gelebiliyormuş. Özellikle annemi kaybetmek hayatımın en büyük travmasıyken, daha onun hakkını verememiş ve yasımı tutamamışken kendime ağlamaya sıra gelmedi hala.
Yaptığım şey hayata odaklanmak. Bugüne kadar kurduğum iyi kötü düzenime ya da başarılarıma bakıp devam etmek istemek. En azınden denemek.
Hayattaki olaylara birer mesaj olarak bakan biriyim. Bu hep böyle oldu, bu nedenle de asla isyan etmeden başıma gelene şükretmeyi seçtim. Çünkü eminim bunda bir ilahi sebep var. Kendi adıma konuştuğumun altını tekrar çizeyim. Evet, fiziksel olarak şükürler olsun bir sıkıntım yok şu an. Ama bu kadar korkuyla ve kaygıyla sınanmak çok zor.
Kendime yetmeye çalışıyorum sadece. Bir eşcinselsen, özellikle Türkiye gibi bir yerde, sana biçilen kader genelde zaten yalnızlık. Aslında bir bakıma bildiğim yerden geldi soru. Ama yine de farklı bir yoldan problemi çözmem gerekiyor. Çünkü soru bu defa çok başka bir formatta soruldu.
📌Bu cevabın sana bir faydası olduğunu sanmıyorum yine de, elimden bu geldi.